Składniki: 1 litr pszenicy, 0,5 kg maku, pół szklanki miodu, 10 dag orzechów, 10 dag migdałów, 10 dag rodzynek, 1 szklanka słodkiej śmietanki

Wykonanie: Pszenicę moczyć przez kilka godzin, następnie odcedzić i utłuc w stępce, by usunąć łuski (stępka to naczynie drewniane z tłuczkiem). W przypadku braku stępki, tłucze się pszenicę w moździerzu, co jest pracochłonne. Pszenicę opłukać i ugotować w lekko osolonej wodzie, miękką przepłukać wrzącą wodą aby usunąć z niej skrobię. Mak gotować na małym ogniu zalewając go wodą pół na pół połączoną z mlekiem. Gdy ziarna maku dadzą się rozetrzeć w palcach, mak odcedzić. Wystudzony mak zmielić dwukrotnie lub ucierać w makutrze, aż puści mleczko. Połączyć mak z pszenicą, miodem i bakaliami, posłodzić do smaku i rozrzedzić według uznania śmietanką. Wszystko długo i starannie wymieszać, podawać po kilku godzinach, wtedy kutia jest najsmaczniejsza.

Kutia przywędrowała do nas ze wschodnich ziem. Jadano ją w Wigilię Bożego Narodzenia niezależnie od wyznania gospodarzy,  w domach ludzi bogatych i biednych. Różniła się tylko ilością dodawanych bakalii. Znana jest również inna potrawa, zastępująca klasyczną kutię. Sporządzana jest z upieczonych kuleczek ciasta drożdżowego, skropionych mlekiem posłodzonym miodem - zastępując ugotowaną pszenicę. Pozostałe składniki jak w klasycznej kutii, dodaje się i łączy na ciepło. W Wigilię jadano ją na ciepło, ale jest też wyśmienita na drugi dzień, na zimno.

Przepis: Stanisława Zaniewiczowa (Beskid Dukielski)